Bitirmek ya da Başlamak

İnsanın hayatında bir şeyler bittimi tekrar başlaması bir o kadar zor oluyor. başlamak bitirmekten daha zodur çünkü hele ki bıkkınlık, yitirmek duyguları hep fırsatın ya da fırsat bildiğinin elinde patlaması çıkmaz yalnızlıklara sokar insanı. bazen eve yokuş aşağıya inerken ay tepede olur, evlerın arasından kızılığına bakarak yürürüm, çoğu insan görmez şehrin kalabalığından, sesinden, bulutların arasından insanlara birşeyler fısıldar, duyan duyar, duymayansa yürür gider benim gibi ....

Araba ışklarının aydınlattığı yolla yürümeye devam ederim ellerim ceplerimde. farklı bir hava katar benliğime ellerimi cebime koymak, oldum olası hep böyle yürürüm. arkadaşım anlatır, okulda koridorda yürürken çok yaparmışım, ellerimi cebime koyar, hızlı hızlı yürürmüşüm. İnsanın kendini sevmesi kendine dönmesine neden oluyor, kendinle yaşamak güçlü olmayı sağlıyor, sığınacak bir liman olması içinde daıma daima ...

Her kaybedişte, kazanışta kendine dönmek, sessiz duvarlara bakmak gibi kireçli çatlamış duvarlar ortada tek lamba, tepemde tek lamba nasıl da aydınlatıyor etrafı tek kelimenin tek kitabın bir çok anlattığı gibi, bir sigara dumanının bir anda ortalığı kirletmesi gibi hüzün de öyle gelir ilkbaşta bana, rahatlatıcı bir nefes daha sonra sıkıcı bir duman, camları açın içim daraldı ama hüzün öyle olmuyor işte. gelişi de gidişi kadar zor oluyor, kalıcı yani üstüne siniyor insanın. yıkasan da yıpranıyorsun her defasında. bir de ütü istiyor duygular arada düzeltilmek yani kendine baktırmak istiyor insan. yani övülmek. ne kadar güzelsin, bügün formundasın, jilet gibisin. Hı hı annem ütüledi üstümü, peki içimizi kim yıkayıp ütüleyecek, okumak gerek temizlenmek için ütülenmek için de özümsemek okuduğumuzu. herneyse bırakalım temizliği hayata bakalım, neler var diyeceğim, elimizde bende birşey yok demek geliyor içimden ama olmuyor, çok şey var anlatacak konuşacak ama başta dediğim gibi birşeyler bitti mi bitiyor anlatacak bir şey kalmıyor.

Bitirmek daha kolay geliyor baslamaksa zor ....