Gök yine karardı

Gök yine kararıyor.. Benliğimi hüzün kapladı bile. Biliyorum, uzaksın erişmen güç. Ama yine de ufak umutlar peşinde sürünmeyi yeğeliyorum ben. Sigaramın közü, izmarite yaklaştı bile. Eritiyor yavaş yavaş düşüncelerimi.. Peki ya sen nerdesin ? Yine mi kaçışlar.. Beni bir böcek gibi ezmen niye peki ? Farkettim de bu sefer de birçok soru işareti kaplamış düşüncelerimi. Yanıtını alamadığım kaos girdaplarına neden girmek istiyorsam.. Odamdayım.. Uzun ve bir o kadar yalnız geceyarıları beni bekliyor olsa gerek. Bacaklarımın arasına aldığım kafamı kaldıramaz oldum. Göz yaşları ise umarsız yine bu akşam.. Ve sen hala uzaktasın. Karanlıkta önünü görmek daha kolay değil mi ? Güneş, ayı gölgelediğinde ne kadar da açık gelir insanlara dış kapının mandalları.. Oysa ki; karanlıkta herşey siyahtır. Yanıltamaz seni hiçbir şey.. hiçbir kimse.. Işığımı çaldın sen benim. Yanılıyorum artık sürekli hayata karşı. Gece ya da gündüz.. Düşmekten bıktım.. Tutunacak pekbirşeyim de kalmadı artık. Uzağı düşlemek, uzağı gözlemek tüketti tüm varlığımı. Zamanın acımasızlığını da öğrendim bu karanlık süreçte. Olumsuzluğu öğrendim.. Yoksunluğu öğrendim. Kal orada.. Geliyorum bu sefer sanırım. Bulacağım! Karanlığı izleyeceğim tüm gece.. Sana götürecek beni. Götürmeli.. Gitmeliyim.